Մեծանալով չենք դառնում, այլ մնում ենք «ինչ որ բան»` շարունակաբար սպառելով այն ամբողջականը, որ ունեցել ենք ի ծնե, ու, սա գիտակցելով հանդերձ, ոչ մի կերպ չենք կարող արգելակել այդ օրինաչափ ընթացքը մեր երեխաների համար` ինքներս ենք ակտիվ մասնակիցը նրանց «ինչ որ բան դառնալու /մնալու/»: /ցավեցնող գիտակցում/:
Այսպիսի հետևություն, երբ որդիս, մեծանաս` «ի՞նչ ես դառնալու» ավանդական տխմարությանը, ընդդիմաբար պատասխանեց. «ոչ մի բան»:
© «Խառնարան», Տիգրան Գորշ
Комментариев нет:
Отправка комментария