Առերևույթ պարապությունը ոչ միայն ամենաշատ, այլ՝ ամենահետաքրքիր զբաղվածության
վիճակն է նրանց համար, ովքեր բացահայտել են ներքին անսահմանությունը և դրա ուղիղ կապը
տիեզերականին։ Նրանց հոգնությունը սկսվում է իրենցից դուրս, ձանձրույթը՝ այլոց ներկայությամբ։
Իբրև ժխտում փառասիրության և հաստատում՝ սիրո, պետք է նվաճես, բայց չտիրանաս․ ինքնարարմամբ բարձրանալուց հետո՝ ինքնազոհաբար
ցած նետվես …
© Տիգրան Գորշ / անտիպ
Փրկվելու հույսի հաղթահարումն ինձ սովորեցրեց թռչել. հիմա ինքս եմ թռնում անդունդը՝
ընկնելու փոխարեն …
Ով ծնել է, նա էլ պետք է սպանի. այլ իրավունքներ չկան …, իսկ ծնունդ՝ միայն ինքնարարմամբ կա։
Նախ թվում է՝ միամիտ են հրեշտակները, երբ իրենց հայտնվելն ինքնին հիմնավորում է
մեռած լինելուդ իրողությունը, բայց նրանք համոզում են, որ ապրես, հետո հասկանում ես,
որ մահն էլ, կյանքին համարժեք, ապրելու իրավունք ունի և դու պետք է նրանց հաշտեցնես,
որովհետև սեր ես …
Իմ ու կյանքի անհաշտությունն ավարտվել է հարաբերությունների հարգալից հեռավորությամբ,
իսկ մահվան հետ դեռ հաղթահարում ենք հախուռն սեքսին տրվելու ամոթխածությունը …
